hipp hipp hurra!! Sverre sin første bursdag

Hoera! Vandaag is Sverre al weer 1 jaar geworden! Wat gaat de tijd toch snel. Vorig jaar waren we nog in het ongewis wat er op puppygebied zou gaan gebeuren.
Ik heb op deze blog al vaker geschreven dat de zoektocht naar Sverre niet helemaal over rozen ging. We hebben lang naar hem uitgekeken, dus toen hij er eenmaal was, waren we natuurlijk helemaal in de wolken. En vandaag is ons pupje dus al weer 1 jaar oud! Exact een jaar geleden was ik op vrijdagavond aan het repeteren in Zonnemaire. In de pauze even een snelle blik op de telefoon (lang leve de smartphone!!) en ja hoor: een email van Monica uit Noorwegen met in de onderwerp regel: ‘Puppies!!’. Meteen even naar Ineke bellen natuurlijk en foto’s kijken op de website.
Eén van de eerste foto’s van Bingo en haar pupjes:

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen konden we dus eindelijk gaan plannen om een keer te gaan kijken en hoe de ophaalreis zou moeten verlopen. Dat kun je op de blog o.a. hier nog eens teruglezen, of hier.
Zelf vind ik het zó leuk om die puppyplaatjes weer eens terug te zien. Ook aan de reis en het verblijf bij Frank en Monica bewaren we hele leuke herinneringen!
Sverre is nu zo ingeburgerd hier dat je helemaal niet meer voor kunt stellen dat Sverre toch ècht zo klein is geweest. Het is nu zo’n lange slungel, zeker vergeleken met onze ‘ukkie’s’ Yara en Noa.
Rondjes rennen op het veld? Noa en Yara maken dan van die snelle, dribbelende bewegingen. Maar als Sverre eventjes aanzet met die lange stelten, loopt hij met een paar zeven-mijls-passen gewoon meteen naast ze.

Nog steeds gaan we trouw naar de hondenschool. Vooral goed voor Sverre om opdrachten te moeten doen terwijl andere honden aanwezig zijn, want afleiding daar is hij erg gevoelig voor.

De jachttraining (lees: dummy) vindt hij steeds leuker worden. Hij is wel gauw verveeld, dus in de oefeningen moet ik proberen het tempo hoog te houden. Ook oppassen om niet teveel achter elkaar te willen doen. Even wat ontspannen tussendoor om het koppie niet te vol te laten raken. En zo werken we rustig verder om meneertje op wedstrijdniveau te krijgen. Wanneer dat zal zijn? Geen idee! Ik wil er geen termijn op plakken. We zien wel wanneer hij zo ver is.
Nu eerst maar even het feestje ‘Sverre sin første bursdag’ vieren!

Skål!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertentie

druktemaker

Hoewel Sverre natuurlijk een voorbeeldige hond is, heeft hij één nadelige eigenschap: hij vindt andere honden zó ontzèttend léuk! Als er bijvoorbeeld aan de overkant van de straat iemand met een hondje loopt, begint Sverre heel opgewonden te blaffen en te springen. En springen, dat kan ie als de beste…. Dit gedrag willen we natuurlijk niet, dus we hebben meneer duidelijk gemaakt dat dit gedrag ongewenst is. En hij heeft het snel opgepikt! Hij reageert al bijna niet meer of in ieder geval minder veel minder heftig. Behalve toen een ietwat corpulente labrador recht op ons af kwam (hijgend en piepend van het in de riem hangen) en Noa en Yara vervolgens een snok aan de riem gaven. Ja..toen moest er toch echt een Noorse blaf aan te pas komen (de zogenaamde blØf).

Afgelopen donderdagavond werd Sverre wat dat betreft nog extra op de proef gesteld. We hadden een inhaal les tegoed van de hondenschool. Vreemd dus om in een ander groepje te trainen, maar nog erger: op het veld vlak naast ons werd er cursus apporteersport en behendigheid gedaan… Tja, en al die actie is natuurlijk veel interessanter dan zitten wachten totdat je zelf even de pootjes mag strekken. Ik had er dus mijn handen vol aan om de aandacht van Sverre te krijgen en te houden. Hoe gek is het dan eigenlijk dat je een parcourtje moet lopen met de hond niet aangelijnd en concludeert dat dat dan de beste oefening van de avond is???? Uiteindelijk hebben we alle oefeningen toch wel goed kunnen doen, maar het ging niet vanzelf. Misschien maar eens vaker in een ander groepje meetrainen.
Voor Sverre was het behoorlijk heftig om te schipperen tussen ‘will to please’ en ‘will to please myself’. Hij was dus ook helemaal bekaf. Zijn lijf is al groot, maar in het koppie is het nog maar een broekie hoor!
Maar wat is er, eenmaal weer thuis, fijner om de bank en een kussentje te delen met Noa?

 

In training

Vanaf januari zijn we begonnen met jachttraining in een groepje en op de hondenschool begonnen met de cursus VEG I (Voortgezette Elementaire Gehoorzaamheid I). Helaas zijn vanwege de sneeuw een aantal lessen niet doorgegaan.
Sverre heeft nog niet helemaal in de gaten wat de lol is van een dummy. De los-vast oefening doet hij netjes, maar de volgende stap (een lijntje lopen naar de dummy toe en dan terugbrengen) snapt hij nog niet. Meestal blijft hij gewoon zitten, of hij rent wel naar de dummie toe maar laat die vervolgens gewoon liggen. Om Sverre wat enthousiaster te maken op het apporteren, spelen we nu met een dummy in de vorm van een bal en werpkoordje. Dat vind ie echt een machtig gevalletje en hier gaat ie dan ook vol gas achteraan om hem even snel weer bij mij af te leveren.
Afgelopen zaterdag op de training ook iets heel spannends gedaan, althans uit het oogpunt van Sverre: dummy’s uit het bos. Duidelijk in zicht liep Marianne door het bos om daar 6 dummy’s te ‘verstoppen’. Niet alleen Sverre, maar ook Pontus en Ronan zaten meteen in de giraffe-houding om te kijken wat er allemaal gaande was. Bij de eerste keer dat Sverre het bos in mocht (wel aan de lange lijn voor de nodige controle) maakte hij er op de terugweg een eigen feestje van. Ik weglopen natuurlijk en dat was voor Sverre toch wel het signaal om gauw achter me aan te komen, mèt dummy. Direct daarna voor de 2^e keer inzetten. Toen ging hij iets meer onzeker het bos in, maar al snel wist hij weer wat de bedoeling was en kwam terug met een mooie rode dummy. Vandaag heb ik deze oefening nog eens herhaald en dat ging ook best goed.

Wachten op ‘zoek apport’

Een ander grapje wat meneer bedacht heeft: ‘weet je wat baas? Je gaat me toch zometeen naar je toe fluiten, ik kom er al vast aan’. Laat dat nou net niet de bedoeling zijn!
Dit gebeurde voor het eerst op de hondenschool.
Rebecca: “je zet de hond op zit, loopt 15 meter weg, draait je om en als ik het zeg, fluit je de hond naar je toe”.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik draai me om, wacht een paar seconden, Rebecca: “fluit ma…” Sverre: “KOM ERAAAAAN”. Jammer vriend, doen we nog een keer!
Zet Sverre weer op zijn plek, loop weg, draai me om, wacht weer een paar seconden, Rebecca weer: “fluit ma…” Sverre: “ik weet het al. KOM ERAAAAAN!!!”.
Doen we nog eens, maar nu zonder ‘fluit maar’; Rebecca (die dus àchter Sverre staat!) steekt haar arm op. Wat denk je? Stuift Sverre weer te vroeg op me af. Gelukkig komt hij wel naar mij toe, en gaat hij niet buurten bij de overige honden. Voorlopig trainen we dus alleen even het ‘zitten’. Het komen doet hij kennelijk wel!

En dan zijn we afgelopen week ook nog even op bezoek geweest bij papa Raffaëllo èn opa Nabucco. Natuurlijk zijn we ook even op pad geweest met Sverre want Gerda was natuurlijk heel nieuwsgierig hoe het ging. Ik heb weer een aantal wijze lessen opgedaan, dus ook daarvoor was het een waardevol bezoekje

Sverre met opa en papa

 

oud&nieuw

Sverre’s eerste kalenderjaar zit er bijna op. Ongelofelijk dat dat kleine frummeltje van een half jaar geleden nu zo’n enorme hond geworden is! Hoe het allemaal gegaan is zie je terug in onderstaand jaaroverzicht. veel plezier!

‘Hou vast’

Afgelopen week hebben Sverre en ik veel korte momentjes beleefd in onze tuin. Natuurlijk zijn we bezig geweest met dummy en het bijbehorende commando ‘hou vast’ en ‘los’. Hoewel dit voor de hond misschien niet de leukste oefening lijkt te zijn, heeft Sverre aan 4 lange poten nauwelijks genoeg om met mij mee te gaan. Bij het zien van de dummy moet ie meestal eerst even uitgebreid gapen, om hem vervolgens (zonder noemenswaardig tegen te stribbelen) in zijn bek te laten stoppen. Donderdag had ik even niet in de gaten dat, toen we klaar waren, een hazendummy op de grond was gevallen. Daar kwam ik een paar uur later achter toen ik even in de schuur moest zijn. Natuurlijk met Sverre op mijn hielen…. Sverre dook natuurlijk meteen op het ‘haas’ af en pakte hem op. Natuurlijk ga ik hem daarvoor niet straffen dus zei ik zo lief als ik maar kon ‘kom voor’. Wat denk je? Komt die Pipo keurig voor me zitten met kop een beetje naar achteren om het haas netjes in het midden vastgepakt, aan mij aan te bieden! Oké…waarschijnlijk wilde hij niet loslaten omdat hij die mooie haas wel heel erg graag voor zich zelf wilde houden, maar toch!
De interesse voor ‘wild’ zit er ook wel overduidelijk in. Vorige week tijdens de jachttraining kwam er een groep ganzen overgevlogen en Sverre heeft ze net zo lang na staan kijken totdat ze achter de horizon verdwenen waren. Ook deze week toen ik een eendje in de schuur had liggen voor de training van Yara, kon hij zijn neus niet er maar niet van af houden… Maar goed, dat komt allemaal nog wel. Eerst het gebeuren met de dummy maar eens gaan uitbouwen en perfectioneren.

 

Sverre en Yara kijken toe terwijl ik Noa wat manieren probeer bij te leren

Voor iedereen die denkt dat de honden bij ons alleen maar op de bank liggen…

Jachttraining

Hèhè..eindelijk zijn we begonnen met de èchte jachttraining. Nu moet ik dit wel enigszins nuanceren, want wie denkt dat Sverre nu over een veld mag razen op zoek naar dummie’s of wild die zit er goed naast. Ook het begin van jachttraining is heel veel gehoorzaamheid en basisoefeningen. Ik denk dat Sverre zelf ook had gehoopt dat er iets meer actie te beleven zou zijn J
Na wat basisoefeningen te hebben gedaan (netjes volgen terwijl je heel langzaam loopt, aan de voet meedraaien, kom voor) een beginnetje gemaakt met een dummie. Wat Sverre nu eerst moet gaan leren is het commando ‘vast’ en ‘los’. De oefening is dus: dummie in de bek stoppen, met de stem belonen en weer loslaten. Zodra hij dit echt begrijpt (en de dummie ook echt vasthoudt) kun je een stapje bij de hond wegdoen en naar je toe roepen. Het feitelijke apport (hond ziet wat vallen, krijgt commando ‘apport’, pakt het op, komt terug en biedt het netjes voor zittend aan) leer je dus eigenlijk aan van achter naar voren.
Tot nu toe de vast/los oefening enkele keren gedaan met wisselend succes. De ene keer stribbelt hij tegen of begint te geeuwen, de andere keer houdt hij vast alsof hij nooit anders heeft gedaan.
Hieronder een paar plaatjes van de eerste sessie:

Hé baas, wat heb je daar voor spannends??

Hou vast..Ja brááááááf!!

En de typische Jacklaine’s Jump: Hé baas! Hebben!!!

Herfst

Terwijl de bomen om ons heen steeds geler en daarna steeds kaler worden en dus de naderende winter aankondigen, voelt de temperatuur buiten aan als een warme deken. Van mij hoeft dat nu niet meer zo. Laat de periode van warme truien, openhaard en glühwein maar beginnen. De honden zal het een zorg zijn wat voor weer het is. Als het warm is springen ze in het water, en als het koud is ook J.
Behalve dat Sverre natuurlijk gewoon groot wordt, voel je ook aan hem dat hij steviger wordt. Hij krijgt zo gezegd meer ‘bone’. Zijn poten zijn niet meer van die wiebelige satéstokjes, de borstkas en hoofd worden breder en zijn vacht is een dikke jas aan het worden. Jaja..kleine jongetjes worden groot! Oja…hij wordt ook ondeugender. Deze week is hij begonnen aan de trap waar ik afgelopen zomervakantie dag-in-dag-uit mijn ziel en zaligheid in heb gestoken met afbranden, schuren, gronden, schuren, lakken,schuren, 2^e keer lakken, schuren en voorzien van laagje botenlak… Kennelijk houdt deze Sverre des Bouvrie nìet van wit

Afgelopen week moesten we even met het 3-tal 4-voerveters naar de dierenarts. Beide dames voor de grote cocktail, en Sverre en Noa ook voor rabiës. Ze mogen nu allebei mee naar Engeland volgend jaar. Heb er nu al zin in…

Gezellig bij de dierenarts

Komende week gaan we beginnen met de ‘echte’ jachttraining. Ben heel benieuwd hoe meneertje dat gaat vinden.
Afgezien van hondenschool of jachttraining, is het natuurlijk vooral heerlijk om met de grobbebollen te wandelen. En dat doen we dan ook veelvuldig J

Op pad voor een nieuw avontuur

 

‘Tree’ of a kind

Regelmatig wordt ons de vraag gesteld wie van de drie Goldens nou de baas is. In principe zijn wij dat natuurlijk zelf, maar er is er ééntje die nog hoger staat, en dat is onze kat KoKo.
Als we bij ons de schuur uit lopen, is er meteen een perkje met struiken en een paar bomen. KoKo heeft dit tot haar territorium verklaard en ligt daar hele dagen in de zon of onder een struikje te snorren.
Het trottoir wat hier langs loopt gebruik ik om eenvoudige oefeningetjes met de honden te doen. Een tijdje geleden ben ik daar begonnen met ‘vooruit sturen’: een wit emmertje met daarop een lekker stukje leverworst. Moet je dan eens opletten of Sverre in een rechte lijn naar dit emmertje toe wil lopen!
Laatst deed ik deze oefening weer eens. Ik had Sverre naast me zitten zodat hij goed kon zien dat er op het emmertje iets neer werd gelegd. Omdraaien, Sverre laten volgen en na een meter of 15 weer omdraaien naar het emmertje toe. Op het moment dat ik draai, zie ik KoKo uit de struiken komen, op het emmertje afhuppelen en het stukje worst weggrissen. ‘Zo baas! Dat is aardig van je!!’
Als ik nu de oefening weer wil doen, komt KoKo al uit de struiken terwijl ik het emmertje nog maar nauwelijks heb neergezet. Hoezo, katten kun je niks leren!!

Ook vandaag was KoKo weer erg hulpvaardig. Op hetzelfde trottoir doe ik ook de ‘blijf’ oefening. Ik kan hier ook makkelijk uit het zicht, dus met Sverre ben ik dat ook aan het oefenen. Steeds even een paar seconden achter een muurtje wegduiken en toch kunnen checken of hij blijft liggen. Vanochtend deed ik dit even na de ochtendwandeling. Ik had me weer even verscholen en toen ik weer opdook, zag ik nog net KoKo vanuit de tuin ‘haar’ perkje inschieten vlak voorlangs de neus van Sverre! Dat is toch wel mooi he! Gewoon blijven liggen, mèt afleiding!!

Na het eerste herfststormpje gisteren, ben ik vanmiddag met mijn team ‘groen experts’ maar eens even het Oosterpark wezen inspecteren.

Het team zit klaar om uit te rukken…

Ik kan niet zeggen dat er echt veel of grote schade was, maar er waren toch behoorlijk wat kleine en een enkele grote tak afgewaaid.
De opruimploeg aarzelde geen moment om aan het werk te gaan:

Van Viking naar Kaaskop

Vandaag is Sverre officieel ingeschreven in het Nederlands Honden StamBoek. Met het plaatsen van een stempel (altijd weer die stempels! Het ultieme symbool voor bureaucratie J) op de originele stamboom is Sverre nu ingeburgerd.
Dat hebben we bekrachtigd door samen naar Koningin Beatrix te kijken die de troonrede voorlas:

Diploma!

Een half jaar oud alweer! 6 maandjes geleden waren we helemaal in de wolken toen we de bevestiging van Monica hadden gekregen dat er voor ons een pupje was geboren. In de wolken zijn we nog steeds met Sverre hoor! Eigenlijk gaan we hem steeds leuker vinden J. Vandaag was onze laatste les van de puppycursus. Lekker door de tunnel rauzen en (hele kleine) hoogtesprongetjes. De tunnel vond Sverre iets minder leuk als een paar maanden geleden. Dat komt misschien omdat hij nu z’n kop stoot als ie erin wil…?? De laatste tunnel was een hele lange, bestaand uit 2 aan elkaar gelegde tunnels. Maar dat vond Sverre toch iets teveel van het goede, dus halverwege bij een minuscule opening, piepte hij er mooi tussenuit! De grapjas! Maar goed, een carrière in behendigheid was toch niet de bedoeling. En aan het einde van deze leuke les kreeg Sverre zijn eerste Certificaat. Hopelijk volgen er nog vele!

Deze week kregen we ook bezoek van de chipper van de Raad van Beheer. Omdat Sverre een import hond is, moet hij zeg maar genaturaliseerd worden om in Nederland aan wedstrijden te mogen deelnemen. Voor die procedure moet je eerst de Noorse stamboom opsturen, dan natuurlijk betalen, en vervolgens wordt met het uitlezen van de chip gekeken of het inderdaad de hond is die het zou moeten zijn. Nu is het nog even wachten tot we de stamboom weer terug krijgen. Wordt vervolgd….

Ook kregen we van Ruud enkele foto’s die hij gebruikt heeft voor het schilderij van Sverre en Noa. Je kunt je nu bijna niet meer voorstellen dat Sverre zo klein is geweest: