hipp hipp hurra!! Sverre sin første bursdag

Hoera! Vandaag is Sverre al weer 1 jaar geworden! Wat gaat de tijd toch snel. Vorig jaar waren we nog in het ongewis wat er op puppygebied zou gaan gebeuren.
Ik heb op deze blog al vaker geschreven dat de zoektocht naar Sverre niet helemaal over rozen ging. We hebben lang naar hem uitgekeken, dus toen hij er eenmaal was, waren we natuurlijk helemaal in de wolken. En vandaag is ons pupje dus al weer 1 jaar oud! Exact een jaar geleden was ik op vrijdagavond aan het repeteren in Zonnemaire. In de pauze even een snelle blik op de telefoon (lang leve de smartphone!!) en ja hoor: een email van Monica uit Noorwegen met in de onderwerp regel: ‘Puppies!!’. Meteen even naar Ineke bellen natuurlijk en foto’s kijken op de website.
Eén van de eerste foto’s van Bingo en haar pupjes:

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen konden we dus eindelijk gaan plannen om een keer te gaan kijken en hoe de ophaalreis zou moeten verlopen. Dat kun je op de blog o.a. hier nog eens teruglezen, of hier.
Zelf vind ik het zó leuk om die puppyplaatjes weer eens terug te zien. Ook aan de reis en het verblijf bij Frank en Monica bewaren we hele leuke herinneringen!
Sverre is nu zo ingeburgerd hier dat je helemaal niet meer voor kunt stellen dat Sverre toch ècht zo klein is geweest. Het is nu zo’n lange slungel, zeker vergeleken met onze ‘ukkie’s’ Yara en Noa.
Rondjes rennen op het veld? Noa en Yara maken dan van die snelle, dribbelende bewegingen. Maar als Sverre eventjes aanzet met die lange stelten, loopt hij met een paar zeven-mijls-passen gewoon meteen naast ze.

Nog steeds gaan we trouw naar de hondenschool. Vooral goed voor Sverre om opdrachten te moeten doen terwijl andere honden aanwezig zijn, want afleiding daar is hij erg gevoelig voor.

De jachttraining (lees: dummy) vindt hij steeds leuker worden. Hij is wel gauw verveeld, dus in de oefeningen moet ik proberen het tempo hoog te houden. Ook oppassen om niet teveel achter elkaar te willen doen. Even wat ontspannen tussendoor om het koppie niet te vol te laten raken. En zo werken we rustig verder om meneertje op wedstrijdniveau te krijgen. Wanneer dat zal zijn? Geen idee! Ik wil er geen termijn op plakken. We zien wel wanneer hij zo ver is.
Nu eerst maar even het feestje ‘Sverre sin første bursdag’ vieren!

Skål!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertentie

druktemaker

Hoewel Sverre natuurlijk een voorbeeldige hond is, heeft hij één nadelige eigenschap: hij vindt andere honden zó ontzèttend léuk! Als er bijvoorbeeld aan de overkant van de straat iemand met een hondje loopt, begint Sverre heel opgewonden te blaffen en te springen. En springen, dat kan ie als de beste…. Dit gedrag willen we natuurlijk niet, dus we hebben meneer duidelijk gemaakt dat dit gedrag ongewenst is. En hij heeft het snel opgepikt! Hij reageert al bijna niet meer of in ieder geval minder veel minder heftig. Behalve toen een ietwat corpulente labrador recht op ons af kwam (hijgend en piepend van het in de riem hangen) en Noa en Yara vervolgens een snok aan de riem gaven. Ja..toen moest er toch echt een Noorse blaf aan te pas komen (de zogenaamde blØf).

Afgelopen donderdagavond werd Sverre wat dat betreft nog extra op de proef gesteld. We hadden een inhaal les tegoed van de hondenschool. Vreemd dus om in een ander groepje te trainen, maar nog erger: op het veld vlak naast ons werd er cursus apporteersport en behendigheid gedaan… Tja, en al die actie is natuurlijk veel interessanter dan zitten wachten totdat je zelf even de pootjes mag strekken. Ik had er dus mijn handen vol aan om de aandacht van Sverre te krijgen en te houden. Hoe gek is het dan eigenlijk dat je een parcourtje moet lopen met de hond niet aangelijnd en concludeert dat dat dan de beste oefening van de avond is???? Uiteindelijk hebben we alle oefeningen toch wel goed kunnen doen, maar het ging niet vanzelf. Misschien maar eens vaker in een ander groepje meetrainen.
Voor Sverre was het behoorlijk heftig om te schipperen tussen ‘will to please’ en ‘will to please myself’. Hij was dus ook helemaal bekaf. Zijn lijf is al groot, maar in het koppie is het nog maar een broekie hoor!
Maar wat is er, eenmaal weer thuis, fijner om de bank en een kussentje te delen met Noa?